ΠΑΡΑΡΤΗΜΑ: ΝΕΟΣΥΛΛΕΚΤΟΙ (Νέοι)

Το Παράρτημα αυτό είναι αφιερωμένο σε σας τους νέους και έχω μαζέψει, ως «παλιά καραβάνα»  κάποιες «οδηγίες προς νεαρούς ναυτιλλόμενους», αρχίζοντας από το πιο σημαντικό:

ΜΗΝ ΣΤΑΜΑΤΗΣΕΤΕ ΝΑ ΖΕΙΤΕ ΤΗ ΖΩΗ ΣΑΣ.

Μην αποτραβηχτείτε και μη φοβηθείτε  Ένα μόνο να προσέχετε, τον ήλιο και τις ουσίες κι οινοπνεύματα γιατί κτυπούν κέντρο, στο κεντρικό νευρικό σύστημα και αποδιοργανώνουν λίγο. Κατά τα άλλα, ζήστε και «αποθηκεύσετε» εμπειρίες και βιώματα, όσα πιο πολλά μπορείτε. Ελευθερώστε τη ψυχή σας από τα ανούσια και παρωχημένα «καθώς πρέπει» και βρείτε τη δύναμη της ψυχής σας. Η ζωή εξ άλλου είναι πολύ μικρή για να την περιορίζουμε σε καλούπια και εμμονές.

ΕΜΠΕΙΡΙΑ ΨΥΧΗΣ

Πιστεύω πως τίποτα δεν έρχεται «τυχαία» και η ζωή αυτή είναι το «σχολείο» της ψυχής. Να θυμόμαστε πρέπει πάντα ότι: ΚΑΝΕΙΣ ΔΕ ΜΑΣ ΦΤΑΙΕΙ ΓΙΑ ΤΙΠΟΤΑ. Είναι μια εμπειρία που η ψυχή μας αποφάσισε να την περάσει και πρέπει να τη ζήσουμε όσο πιο όμορφα και δημιουργικά μπορούμε, γιατί έχουμε πολλά να αντλήσουμε! Να ψαχτούμε φυσικά και μεταφυσικά, να μάθουμε να γελάμε, να κάνουμε διαλογισμό. Διαβάστε ενημερωθείτε και εμπλουτίστε την ψυχή σας. Το Ιντερνέτ είναι μια αστείρευτη πηγή γνώσεων. Δημιουργείστε το δικό σας Blog και γράφετε τις σκέψεις σας, το ημερολόγιο της ψυχής σας.

Αναζητείστε, ενημερωθείτε, όχι μόνο για τη σκλήρυνση, αλλά για την ψυχή σας. Ερωτευτείτε για να μάθετε τον εαυτό σας, επικοινωνήστε με τον «ανώτερο εαυτό» σας. Έχετε, πώς δεν έχετε. Όλοι έχουμε, άλλοι ανώτερο, άλλοι πιο ανώτερο (σε κατώτερο μόνο μην κολλήσετε). Ανακαλύψτε τον. οι καιροί το επιτρέπουν, το ζητούν, το επιβάλλουν…

ΜΗ ΦΟΒΑΣΤΕ.

 Ο φόβος είναι ο «ρουφιάνος» της ΣΚΠ και ο χειρότερος εχθρός μας, αυτό να μην το ξεχνούμε. Ο φόβος καθηλώνει και αποδυναμώνει. Κάτι σαν την σκλήρυνση δηλαδή και πιστέψτε με, αποβάλλοντας το φόβο αποδυναμώνουμε αυτόματα την ίδια. Δεν τον χρειάζεστε.

Αφήστε πίσω  δεισιδαιμονίες και προκαταλήψεις. Το χειρότερο είναι να  μένουμε κολλημένοι σε αντιλήψεις οπισθοδρομικές και συντηρητικές. Ώρα να ψάξετε τη δική σας αλήθεια. Η θρησκεία και η επιστήμη όπως λειτουργούν σήμερα δεν έχουν να μας προσφέρουν και πολλά, γι αυτό ανοιχτείτε, ψάξετε, συναισθανθείτε, συνειδητοποιείστε και προπάντων συνειδητοποιηθείτε.

 ΒΡΕΙΤΕ ΤΟΝ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟ ΣΑΣ ΕΑΥΤΟ.

Η πρώτη αντίδραση της οικογένειας

 Η συνήθης πρώτη αντίδραση της οικογένειας είναι ας πούμε φυσιολογική και είναι λογικά βυθισμένη στη θλίψη. Αφού περάσει το πένθος και το πρώτο σοκ, η στενή οικογένεια  μπαίνει συνήθως σε ένα κυκεώνα μυστικοπάθειας και άρνησης της πραγματικότητας, που αγγίζει πολλές φορές τα όρια της νεύρωσης.

Η μυστικοπάθεια που  επικρατεί γύρω από τη σκλήρυνση, τουλάχιστον στην αρχή, είναι εν μέρει κατανοητή. Πιο παλιά να δείτε τι γινότανε…Άλλο να πάθεις τη ζημιά από αυτοκινητιστικό δυστύχημα ας πούμε κι άλλο να ξεκινά από μια ασθένεια που κανείς δεν ξέρει από πού προέρχεται και στην οποία πιθανό να εμπλέκονται θέματα κληρονομικότητας…

Αυτή η αντιμετώπιση έχω την αίσθηση πως είναι πρώτα απ’ όλα μειωτική για τον ίδιο τον ασθενή και  ξεκινά πολλές φορές από μια γενική απόρριψη της ίδιας της προσωπικότητας του, «σύνδρομο» από το οποίο «πάσχουν» συχνά γονείς και μεγαλύτερα ίσως αδέλφια.

Η δική μας αρχική αντιμετώπιση

Εμείς οι ίδιοι,  παρασυρμένοι καμιά φορά από το γενικό  κριψύνουν κλίμα που επικρατεί γενικά στην κυπριακή κοινωνία, βιώνουμε την πάθηση μας ωσάν να πρόκειται για αφροδισιακό νόσημα για το οποίο πρέπει να ντρέπεται κάποιος.

Ξέρω, η αυτοεικόνα μας, οι σχέσεις με το άλλο φύλο, οι σχέσεις με τους παλιούς συμμαθητές, όλα μας θυμίζουν τη δυνητική πιθανότητα βάσει της οποίας ξεκινήσαμε τη ζωή μας και η οποία καθρεφτίζεται ίσως στα μάτια τους, μας μπλοκάρει και μπορεί να νιώσουμε την ανάγκη να «κόψουμε διάφορους «ομφάλιους λώρους» για να μη νιώθουμε το τράβηγμα τους, να πάμε παρακάτω στη ζωή μας κουβαλώντας τα νέα δεδομένα που καλούμαστε να αντικρύσουμε και να επιλύσουμε.

Οι παλιές συμμαθήτριες

Όμως αυτές οι παιδικές φιλίες που βασίζονταν στην ποιότητα της παιδικής μας ψυχής, όσο κι αν τις θεωρήσουμε «τυχαίες» σαν πρόφαση για να προστατέψουμε την αυτό-εικόνα μας, είναι πάντα εκεί και αποτελούν ένα σημαντικό κομμάτι του παζλ που λέγεται εαυτός μας. Κατανοητό και στο κάτω κάτω ο καθένας τραβά τη δική του ζωή και τις δικές του «χείμερες» να αντιμετωπίσει. Εγώ είχα την δικιά μου κι άλλες που δημιούργησα στο δρόμο μου.

Με την πάροδο 30 χρόνων περίπου, τις ξανασυνάντησα από ένα τυχαίο γεγονός για να διαπιστώσω πως το πηγαίο και αθώο γέλιο της τάξης που νόμιζα χαμένο, ήταν πάντα εκεί σαν μια συχνότητα ραδιοφώνου, που μόνο αν συντονιστείς μαζί της, την ακούς. Φυσικά και είχαν ακούσει για τη σκλήρυνση μου -στην Κύπρο ζούμε- και ούτως ή άλλως δε μπήκα ποτέ στη διαδικασία της «απόκρυψης» από κανένα. Ήξεραν, με «παρακολούθησαν» από μακριά με ανησυχία ίσως, όπως παρακολουθούμε έναν ακροβάτη που ισορροπεί στο τεντωμένο του σχοινί χωρίς δίκτυ από κάτω, μόνο το χάος της ζωής του. Είχα όμως πρόβλημα να με δουν και να τις δω. Έτσι είναι στην αρχή έχεις πρόβλημα να αποδεχτείς το εαυτό σου…

Βιωματικά συμπεράσματα είναι βέβαια αυτά που γράφω, αλλά δικό μου είναι το βιβλίο και ό,τι θέλω γράφω… Άντε να γράψετε κι εσείς το δικό σας βιβλίο κάποια στιγμή όπου θα καταγράψετε τις δικές εμπειρίες για να καταλάβετε πόσο βοηθά στην ταξινόμηση του κομπιούτερ που λέγεται εγκέφαλος. Είναι αυτοθεραπευτικό.

Οι σχέσεις με το άλλο φύλο

 Επηρεάζονται βέβαια, τι; Ψέματα να λέμε; Εξαρτάται βέβαια και από το τι ψάχνετε και τι περιμένετε από αυτό. Συμβολικά θα το βάλω: Αν σας αρέσουν π.χ. τα ψηλά τακούνια στιλέτο και το βάδισμα της Ναόμι Κάμπελ, θα νιώθετε ίσως απαρηγόρητες που δεν μπορείτε πια να τα φορείτε… και πιθανό να βρείτε κάποιον που δίνει σημασία σε αυτό το life style και οπωσδήποτε η σκλήρυνση σας θα τον τρέψει σε φυγή. Με τον ίδιο τρόπο που θα εξαφανιζόταν από τη ζωή σας αν π.χ. δεν έχετε όρεξη από κάποια στιγμή και πέρα να τον ακολουθάτε «σε μέρη της μόδας για να περνάτε τον καιρό σας». Η ακόμη αν αποκτούσατε παιδάκι με πρόβλημα…

Ένας/μία τέτοιος/α σύντροφος πιστέψτε με δεν αξίζει τον κόπο. Σας φτάνει το πρόβλημα που έχετε να αντιμετωπίσετε.

Γυρνάω όμως το μπαλάκι σε σας! Εσείς πώς θα αντιμετωπίζατε ένα άνθρωπο που σας λέει ότι πάσχει από ΣΚΠ; Κι’ ακόμα, πώς θα αντιδρούσατε αν ο άνθρωπος με τον οποίο αποφασίσατε να παντρευτείτε, μαθαίνατε ότι έχει ΚΠΣ; Ή πώς θα αντιδρούσατε αν η σύντροφος και μητέρα των παιδιών σας πάσχει από ΣΚΠ; Μπαίνοντας λίγο στη θέση του άλλου μας βοηθά είτε να κατανοήσουμε τα συναισθήματα φόβου που μπορεί να έχει, αλλά και εμείς οι ίδιοι να κατανοήσουμε τα σημαντικά της ζωής.

 Η ΣΚΠ, ή οποιοδήποτε έντονο πρόβλημα ζωής που ενέχει πιθανότητες σταδιακής αλλαγής προς κάτι άγνωστο, ή που θα διαλύσει τις σχέσεις που δεν έχουν γερά θεμέλια ή που θα τις κάνει ακόμη πιο στέρεες. Σημασία έχει η ποιότητα της σχέσης, η συντροφικότητα, το μοίρασμα και η αίσθηση μου είναι ότι το πιο πιθανό είναι η σχέση να χαλά από εμάς πρώτα, από την αποδοχή ή όχι του εαυτού μας, όχι μόνο σαν άτομο με MS αλλά γενικά σαν άτομο ολοκληρωμένο και ψαγμένο συνειδητοποιημένο. And the good news is: Η ΣΚΠ προσφέρεται για ψάξιμο, επαναπροσδιορισμό, αποδοχή του εαυτού και όλα όσα ενδυναμώνουν την ψυχή μας αφού ως γνωστό, ό τι δε σε σκοτώνει σε κάνει πιο δυνατό!

ΣΤΟ ΥΨΟΣ ΣΑΣ ΕΣΕΙΣ

 Έτσι είναι λοιπόν, καλείστε να παλέψετε για τη θέση σας σε μια κοινωνία που στην καλύτερη περίπτωση, αδιαφορεί. Πρέπει να ανακαλύψετε τον εαυτό σας απ την αρχή και να τον εμπιστευτείτε! Μια φίλη σοφή, μου ‘χε πει παλιά, «κοίτα να είσαι πάντα η Κλέλια που έχει ΣΚΠ, κι όχι να είσαι αυτή που έχει ΣΚΠ και… Πώς τη λένε, πώς τη λένε…;

Το τήρησα ευλαβικά.

ΣΥΓΧΩΡΕΙΣΤΕ ΚΑΙ ΟΝΕΙΡΕΥΤΕΙΤΕ

Γι αυτό σας λέω, ψαχτείτε, βρείτε την αλήθεια τη δική σας. Όχι της μαμάς και του μπαμπά, ή της οικογένειας. Έχουν κι αυτοί τα προβλήματα που τους κληροδότησαν οι δικοί τους γονείς… Μη μένετε σ αυτά. Δε θα μπορέσουν ποτέ να καταλάβουν τι νιώθετε. Πιστεύουν πως υπερ-προστατεύοντας σας ή πιστεύουν ακόμη πως αρνούμενοι την ΚΠΣ, θα σας υποβάλουν ότι δεν έχετε τίποτα, για να σας «προστατέψουν». Οι περισσότεροι όμως θέλουν να προστατέψουν την εικόνα τους που καταρρέει χέρι-χέρι με τα όνειρα με τα οποία σας φόρτωσαν απ την ημέρα που γεννηθήκατε και που θα μείνουν απραγματοποίητα… Η κοινωνία καταρρέει ούτως ή άλλως μέρα τη μέρα, ενδεδυμένη με τα life-style όνειρα γι αυτό άστε τα life style στους άλλους και ζήστε για τα όνειρα σας.  Έτσι κι αλλιώς, ο μέσος άνθρωπος βλέπει πάνω από 1460 όνειρα τον χρόνο. Μας φτάνουν και περισσεύουν (smile)

‘Όμως θα φθάσει μια μέρα όπου κάτω από κάποιες περίεργες συγκυρίες, θα συναντηθείτε με τους γονείς και θα είναι βαθιά αλλαγμένοι και τσακισμένοι  από την απουσία επαφής που αρνηθήκατε ή που οι ίδιοι, χωρίς να είναι αυτό το ζητούμενό τους, κρατήθηκαν μακριά μη έχοντας πια σημεία επαφής. Πώς λέει η λαϊκή μούσα «η καρδιά της μάνας δεν αντέχει μακριά απ το σπλάχνο της» έτσι κι εσείς θα ξαναβρεθείτε μια μέρα και θα διαπιστώσετε πως έχουν βρει το δρόμο που αρνήθηκαν στην αρχή.

ΧΙΟΥΜΟΡ!

 Αντιλαμβάνεστε ότι η ιστορία Σκλήρυνση κατά πλάκας επιφυλάσσει ουκ ολίγα εμπόδια…

Ωραία, προπονηθείτε από τώρα.  Για πρωταθλητισμό μιλάμε.

Αρχίστε από ένα «σπορ» που οι περισσότεροι αγνοούν: χιούμορ  φίλοι μου, χιούμορ και… σ’ όποιον αρέσουμε. Το χιούμορ αποφορτίζει, έχει αυτό το κωμικό στοιχείο που γίνεται καταλύτης και διευκολύνει τις ανθρώπινες σχέσεις. Μπορεί να είναι πικρό, αυτοσαρκαστικό (αυτό κι αν θέλει δύναμη ψυχής) δεν έχει σημασία, η αυτοαναίρεση καμιά φορά μας προφυλάσσει από το μελό και τη σοβαροφάνεια.

ΝΑ ΒΡΙΣΚΟΥΜΕ ΛΥΣΕΙΣ

Οk, κακά τα ψέματα, έχουμε μια από τις πιο δύσκολες παθήσεις, που μας συνοδεύει και μεγαλώνει μαζί μας, μας καθορίζει σιγά – σιγά τα πάντα: τις αντοχές μας, τις… υπομονές μας, τις ευαισθησίες μα και τις ικανότητες/δυνατότητες.

Είναι μια συμβίωση με μια εγωκεντρική συγκάτοικο, που όλο ζητά και αρπάζει, ότι και όποτε θέλει αυτή. «Διαζύγιο» δε μπορούμε να πάρουμε, γι αυτό το μόνο που μας απομένει είναι ΝΑ ΒΡΙΣΚΟΥΜΕ ΛΥΣΕΙΣ για ειρηνική συμβίωση! Ναι φίλοι μου, λύσεις για να μπορέσουμε να κάνουμε τη ζωή μας χαρούμενη, δημιουργική και ευτυχισμένη!